Ndjenjë
——–
Ringjallesh sa herë unë vdes nga etja e mallit.
Në çdo ringjallje nga etja për mua ti vuan.
Rraskapitur mbetëm dhe buzëtharë, në shkretëtirën ndjenjë…Çfare fati….
Vdesim, ringjallemi dhe buzët kurrë si bashkuam.
Më prekën
———-
Sot më prekën pamjet e një lufte.
Qe sapo i pashë në televizion.
Shkatërime pafund,djegie vrasje, pleq, të ritur, gra, femijë.
Pse kjo botë gjithnjë në përplasje?
Dhe nuk gjeti kurrë qetësi!
Në shekuj zvaritet kjo botë e egër,
Djajt të panumërt vijnë ndër ne.
Dhe paqja si asnjëherë tjetër,
Qëndron e varur në një pe.
Kaq pak
——–
Një mushkonjë tinëzisht më pickoi në dorë.
E godita, e vrava instiktivisht.
Në pëllëmbën time njolla e gjakut ngeli.
Pas një çasti një ndjenjë keqardhje me pushtoi çuditërisht.
Unë që dhuroj gjak vazhdimisht.
Vrava një krijesë për një pikë.
E urreva veten tmerësisht.
Kanioni
———
Miliarda vite erozionesh,
Ju desh natyrës për tju krijuar.
Si dy buzë të dashuruara në pritje qëndroni,
Për puthjen e munguar!
Me këmbë të zhytura në etjen tuaj,
Në përoin që zbret poshtë duke gurgulluar.
Paqe bëj me vapen, me madheshtinë tuaj luaj,
Por ju përsëri buzë plasur ju shoh, në puthjen e pashijuar.
(Pas një vizite tek kanioni )
Dëshmi.
———-
Dhe erdhën dëshmitarët gojëkuçur,
dëshmuan.
Deshmuan në heshtje,
për krimin e heshtjes( heshtjes absolute).
Paqja e ngrire i dëgjon,
Lëshoi dy pëllumbat e saj të bardhë
…Ndërsa gjykimi i heshtjes vazhdon.
E pamundura
—————
Unë nuk i përkas materies së gurtë dhe
pa jetë,
që miliarda vite hesht.
– Me daltë mendimi skulptoj kohën dhe
grimcat e ekzistencës absolute.
Nga e paimagjinueshmja krijoj njeriun që hesht,
por e pamundura absurde flet.
Korrik 2023.
