Nga Aurora Damini
Ka ditë që nis me buzëqeshje dhe ditë që fillon me lodhje. Ka klasa që ndriçojnë si diell, e ka të tjera që të vënë në provë durimin. Por në çdo rast, një mësuese zgjohet me të njëjtin qëllim: të japë dritë.
Ajo ecën nëpër korridore me hapa të qetë, por brenda saj mbart një botë të tërë – kujtime, mendime, zëra fëmijësh që nuk harrohen. Ka momente që pyet veten në heshtje: “A po bëj mjaftueshëm?” Por pastaj mjafton një buzëqeshje e një nxënësi, një “faleminderit” i thënë me sinqeritet, që gjithçka merr kuptim sërish.
Mësuesja nuk është e përsosur. Ajo lodhet, gabon, qesh, qan… por kurrë nuk ndalet. Sepse në çdo fëmijë ajo sheh një botë të re që pret të hapet. Dhe kjo e mban gjallë.
Të jesh mësuese do të thotë të lësh një pjesë të shpirtit tënd çdo ditë në duart e dikujt tjetër — me besimin se një ditë, ajo pjesë do të kthehet në mirësi, në dritë, në njeri.
Ndoshta nuk ka lavdi, as duartrokitje të mëdha… por ka diçka më të madhe: ndjesinë se ke ndryshuar jetën e dikujt. Dhe kjo, është përjetësia e mësuesit. 🌿
