Ah sa shumë ju dua ju fusha të vendlindjes !
Ju fusha të gjëra me lule dhe bar !
Ju hapësira jete të begata !
Ku lindën, u rritën breza të tërë njerzish nëpër gjenerata .
Sa shumë kënaqësi më keni dhënë ju hapësira të qeta .
Me bukurinë dhe begatinë tuaj ju bëtë që të lulëzoi aty brez , pas brezi jeta .
Sa shumë ju dua ju rrugica nëpër ara e livadhe, ku eci fëmijërija e brezave nëper vite !
Me këmbë të zbathura , të gricura nga ferrat , të lagura nga vesa e mëngjeseve .
Po sa shumë kënaqësi më keni dhënë ju fusha të begata me prodhimin tuaj , kur korrnim e mblidhnim grurin duaj duaj !
Kur lëshonim bagëtit nëpër kurrizin e gjelbër të vgjeshtes , për të kullotur barin e brisht të vjeshtës .
Ndan pyllit shekullor ndiznim zjarret .
Ngrinim dhe leqet për të zenë lepujt e kunadhet .
Po sa kënaqeshim kur Çakejve u ndërsenim Zagarët !
Të gëzuar uleshim pran zjarrit për të ngrënë bukë .
Nxirrnim nga trastat e leshta bukën e misrit dhe e vinim në prush të zjarrit për ta thekë .
Dhe ty bregdet me duna rëre dhe pishë të dua shumë , se me romantikën tënde më fut në botën e lashtësisë !
Gjelbërimi që stë mungon asnjëher dimër e behar !
Ku Stërqoku i zi jeton nëpër pishë si dymij vjet më parë !
Sa herë kam ardhur në bregun tënd det , mëngjeseve të thith ajrin tënd të pastër , të freskët , të jodizuar!
Të shoh mjegullën e hirtë pështjellur nëpër kurora pishash si çallma dervishësh !
Mbrëmjeve , të shoh diellin duke perënduar !
Dhe ja unë sërish rimar udhët e e vjetra të fëmirisë.
Vij drejt jush me gëzim e mall .
Eci nëpër copza jete të kaluara ,
Eci me nje puro të trash të ndezur në dorë !
Nuk më oshëtijn më në vesh tinguj zilesh e këmboresh !
Nuk dëgjoje as thirrje gazmore burrash e as buçima traktoresh !
Nuk dëgjoi as cicërima zogjsh nëper pyllin e gjelbëruar !
As këngë bilbilash nëper shelgje e rrepe bregut te lumit !
As blegërima qengjash e kecash !
Nuk dëgjoi më as zëra gazmor fëmijësh që të më zgjonin prej gjumit !
Rënkime pleqsh dëgjoheshin aty këtu të mbetur vetëm që mëzi shtynin ditën .
Me mendjen tretur tek fëmijët e tyre në mërgim qe me zi i rritën !
Shoh fusha të tëra të pa punuara të mbetura djerrë , sikur aty të mos ket banuar këmbë njeriu as një herë!
Plantacione me pemë e agrume të thara të bëra shkrrum.
Një peisazh që më trishtoi shumë !
Një tufë pëllumbash të egër të trembur ngrihen para syve temi .
Ndjej trishtim , ndjej mërzi !
Por klithma e një gruaje së largu , më rizgjon , më sjell ne vete !
Ndjejë sikur diçka thot !
O Zot , ku je ?
Apo edhe ti ke ikur emigrant nëpër botë !?
Eja , eja të shohësh keto fusha të mjeruara!
Për parmendë e plug të përvëluara !
Eja , ti kthejm përseri në tokë të begatë .
Mjaft më refugjat , mjaft !
Eh edhe unë që endem më kot nëpër kujtimet e mia kaq gjatë.
Endem nga qe shpirti s’më ndjen rehat
S’më gjen qetësi ?
Dua të iki nga ky vend që gjuhën s’ja di
Ku gjuhët e botës jan bërë lesh e li
Dhe gjuhën time se flet njeri .
Dua të iki .
Po ku ?
Ja vërtet këtë gjë akoma se di !
Po përse për dreq kaq ngusht u zura ?
Dhe mendimet në kokë i kam kaq shumë të ngatërrusra!
Se di
Vërtetë se di
Kam mall
Kam dashuri
Oh sa dashuri dhe mall që kam !
Filadelfia, dhjetor 24 -2022.