Shoh Veliajn dhe Taulantin që ngelën me vegla pune në duar: bela, kazma, shata, sharra, zdrukthe. Sa shumë e duan punën dhe njerëzit e zakonshëm! Por… një dreq pyetje, një zekth i bezdisshëm kundërshtie, më zukat në kokë dhe më thotë: po mirë, kur e duan kaq shumë punën, pse nuk i lënë mandatet e deputetit dhe le të bëhen, bujq, marangozë, sharrëtarë?
Revolucioni kulturor kinez sajoi një tip heroi. Quhej Lej Fen. Dilte rrugëve, mblidhe gozhdë të ndryshkura, copa dërrasash e llamarinash dhe kërkonte t’ì bënte sërish të dobishme. Enver Hoxha sajoi te ne me dhjetra heronj, por mbi të gjitha krijoi parullën: gju më gju me popullin. Udhëheqës të lartë të partisë dilnin arave dhe fushave, mprihnin qetë në parmendë, dilnin foto me bujq e blegtorë. Të qeshur, vetëm të qeshur! zymtia dhe pesimizmi ishin dëbuar me freskore jashtë kufijve të këtij vendi.
Veliaj dhe Taulanti, duke pasur një fantazi të vobektë, një fantazi që rri këmbëzbathur e me duart te pëqiri tek vatra me hi që kanë ndezur të tjerët, s’ka sesi t’i kapërcejë këto modele dhe të krijojë të rinj. Në fakt ata vetë ditëve veprojnë kështu, sepse netëve bëjnë kapistra dhe samarë të rinj për votuesit. Dhe qeshin si Memistofeli, kur mendojnë se si do t’ua vendosin kapistrat në turinj dhe samarët mbi shpinë. Por mund të ndodhë e kundërta, mund të ndërrojnë rolet: mund të jenë votuesit që ua vendosin ato. Një Veliaj me samar në shpinë do të shikohet fare mirë se (edhe pse ka qenë gjithmonë brenda racës së gomerëve) s’ka bërë kurrë bajga të arta, kurse një Taulant me kapistrën te goja, mund të shërbejë fare mirë si arusha e vogël e cirkut pazareve dhe shesheve të Shqipërisë.
(Titulli redaksional)
