Gishtat e nënës , Nga Fatmir Terziu

Gishtat e nënës thurrin ende pranverën e bardhë me një veshje të ëmbël
e grepi i shkulur nga bushi i butë në zemër të Boganikut
mbledh në gjirin e tij bardhëborë mendimet rrethore të moshës
nuk kanë nevojë për libër
nuk shfletojnë me gisht teknologjitë dixhitale të kohës
por shtrojnë në një tryezë të madhe me tentenenë estetike
pyetjet për një tepsi më të madhe
e këtu mësyjnë numërimet arithmetike
më shumë numra e më shumë halle
janë foljet e brendshme që trazojnë aritminë e zemrës prej frike
jemi familje më e madhe
lëvizin gishtat
e ndër duar kalojnë petat shpupurosur me një miell të situr imët
e pastaj hyjnë në lojë buzët
në pëshpërimë e sipër dëgjoj një këngë dasme
sytë depërtojnë përtej xhamit mbi kënde të mysët
kanë ngritur foletë dallëndyshet
e kumbullat janë kokërzuar
janë një grim i ri i kësaj stine në mendjen e nënës
ndërsa kacavirren mbi trungje të harlisur macet
muzikë trumpete luajnë strehëzat e lodhura prej fryme
e kështu fjalorët hapen me një risi të re
sikurse i duhet një gishti lëvizës një grimë pështyme
të shkoj në kapituj të rrinj
lindje
ditëlindje
fejesa
dasma
e natyrshëm dhe lotët kanë punët e tyre
ndoshta e lodhin syrin e operuar dy herë të nënës prej nostalgjive
ja ku ikin dhe tërë këto anë fjalorogjike
thjesht si pëshpëritje
në një skenë të madhe mentale pa aktorë realë
në pritje
ndërrojnë turnin gishtat e nënës
tashmë kanë kaluar mes tyre sapunin pesëmbëdhjetëlekësh
e diku gudulisin në gojën e një korite
këmishën e bardhë të babait njëherësh
me melodinë e një gardeline që lajmëron zbradhjen e kësaj dite
ja ku japin dhe marrim sërrish nga këto mite
në hijen që shëtit mes kësaj lirike
ndjej Semiramidën më të bukur të të gjitha babilonive
që grisëm në libra
e që sakrifikuam për hir të lavdive të Tjetrit në vite
sikurse Agamemnoni sakrifikoi vajzën e tij
e të gjitha këto u përkasin miteve, legjendave dhe historive
nuk kanë punë me gishtat e nënës sime
që thurrën ëndrra pranverash për hir të fëmijëve
kur sakrifikuan jetën
duke besuar tek ata që ndërronin lëkurën si të gjarpërinjve
gishtat e nënës janë monument më vete për të vërtetën
i shoh të ngrihen përditë të më ledhatojnë më fuqishëm
nuk janë thjesht lëvizje imagjinate në një përhumbje ditën
por i ndjej të lëvizin një libër të pagjindshëm
më frymëzojnë papushim me Frymën.