Këto mbrëmjet e të shtunave dimërore o të çojnë larg Tiranës ose të mbyllin në lagje.
Kështu më ndodhi sonte…
Teksa rrufisja kafen te Bar “Muza”, pa pikë frymëzimi, pështjellë me një qyrk rutine, më vjen në tavolinë miku im L.
Me L, jemi sa të afërt po aq të largët. Vendosur në batalione politike kundërshtare, kurrë s’jemi armiqësuar, por miqësinë e kemi ngrirë te vitet studentore.
Ja urojmë njëri – tjetrit të mirën dhe në halle të mëdha familjare rigjendemi bashkë.
Për festa shkëmbejmë urime, por politika na rri në mes si një faj pa autor.
E t’i bie shkurt.
Porositi kafe, më nguli sytë e kthjellët blu (o Zot, është i kuq në formim) dhe m’u drejtua:
Hë mo çfarë dreqin po bëni, do lëvizni ju apo jo ? Po çmendemi…
U befasova dhe nënqesha duke ju përgjigjur: “Armikut” nuk i tregohen lëvizjet.
Çfarë të paska gjetur or mik, ndryshove dhe ti ?
Po, po, m’u përgjigj.
Kam 32 vjet që kam menduar me dhe për ideal. Tani më duhet të mendoj për fëmijët.
Të dy janë diplomuar dhe njëri është në punë, por asnjëri nuk e mendon jetën këtu.
Kaq tha, piu kafen dhe iku pa më thënë “Natën e mirë !”
Dhe nuk di: t’a falënderoj për fjalën që më tha apo të ruaj inatin e partisë që ai ka ?