TANI JEMI DY TË HUAJ
Tani jemi dy të huaj,
Dy të huaj që ecin
Në kahe të kundërta…
Asnjëherë nuk përballemi
Me diellin.
I shmangemi llavës përvëluese,
Ashtu si pandemisë
Që ka pushtuar rruzullin.
Tani jemi dy të huaj;
Ti në rrugën tënde,
Unë në udhën time.
Udhëtojmë pa maska
Në rrugët tona të gjata,
Veç dielli i dashurisë
S’na bën më me flatra…
☆ ☆ ☆ ☆
VJEN NJË DITË…
Vjen një ditë dhe dhembin fjalët,
Që rrjedhin vrullshëm me mund.
Dhemb çdo gërmë, çdo presje,
Pikëpresje dhe pika në fund…
Tremben zogjtë e qiellit tonë
E fluturojnë në heshtje…
Dhe rrugët ku ecëm harbuar
Vajtojnë atje me dënesje…
Dhemb fjala që mbeti pezull
Në ankthin e pritjes, në harresë;
Dhemb e nesërmja që avitet
E ngulitet frikshëm në kujtesë.
Tani është vonë dhe nata
Na mbulon me errësirën e saj.
Agimin presin ëndrrat e zjarrta
Dhe pulitin sytë si të zëna në faj.
☆ ☆ ☆ ☆
PASION I ÇMENDUR
Vrapojnë ëndrrat e mia drejt teje,
Pasioni si i çmendur rend për te ti;
Dashuria ime një dorë e zgjatur reje,
Si e kuqja e perëndimit që vjen çdo ditë.
Paskam mall për perëndimin e diellit,
Për aromën e detit në perëndim,
Për rënkimet e ëmbla të muzgut
Kur zhytet në det me një përqafim…
☆ ☆ ☆ ☆
Kur mbrëmja të vijë e qetë në muzg
E kur dielli të mbyllë synë e zjarrtë,
Atëherë unë dua ëmbël të të puth
Dhe të të përkëdhel me të miat fjalë.
Kur mëngjesi të vijë me pak vesë
E kur dita të çelë ashtu si përherë,
Si toka e zhuritur shiun, do të të pres,
Bashkë të nisim udhën në pranverë…
☆ ☆ ☆ ☆
QYTETI IM
Kur nata të bjerë e qetë në qytet
E terri të nderet në perëndim,
Aty do të doja të isha nëpër net,
Qytetin ta pushtoja në përqafim.
☆ ☆ ☆ ☆
JAM ATY…
Në rrugët që gjarpërojnë mes për mes fshatit
Jam, në livadhin me bar ku shkel këmba jote,
Jam në burimin e ujit që s’shteron kurrë…
Në agun e larë me vesën e buzëqeshjes tënde.
Aty jam, i padukshëm si hëna në qiellin e nxirë,
Jam mes malesh të lartë që vështrojnë nga ti…
Dhe, kur zëri më shuhet në errësirë,
Dal nëpër terr e kërkoj imazhin tënd.
