Kapelja ose Trufjetur…
Unë mbaj shpesh kapele.
I mbaj, për t’u dukur sportiv dhe më i ri.
Kuptohet, mbuloj thinjat dhe shogën e zhveshur nga flokët.
Keqkuptoj veten sikur ja arrij kësaj.
I mbaj dhe për një arsye më të fortë.
Dimrit, më mbajnë trurin ngrohtë, verës më ruajnë mëndjen nga avullimi.
Përpiqem pra, por jo gjithmonë ja arrij.
Më ka ndodhur dimrit, që teksa jam në ecje, trurit ja ndjej gërhitjet e gjumit.
Ai zhurmon, unë eci kuturu. Rrugën për punë a shtëpi e gjej instiktivisht, si i verbëri me ndjesi.
Në ditët e nxehta të korrikut, ka patur raste, që kapelja është mbushur me avuj trunor. E di, mëndja po avulloj, nuk rikthehet.
Nuk shqetësohem.
As më merr malli për çfarë më ikën, as e raportoj si të humbur.
Kapelja nuk ka fuqi magjike, por unë vazhdoj ta mbaj.
Pyetja vjen natyrshëm : Pse duhet ta përshkruaja këtë gjëndje ?
Përgjigja: E thjeshtë fare.
Në ditët kur ndodh ajo dukuria e trugjumit apo avullimit të mendimeve, mua, poshtë kapeles, më kaplon një lumturi e çuditëshme. Ndihem mirë me veten e me të tjerët.
Qyteti më duket më i bukur. Nuk shoh smog, kantiere grataçelash, kazanët e mbeturinave të ngarkuar si kodra. Shoh drurë dekorativ e parqe të gjelbër thithandej.
Lypësit e shumtë të qytetit më duken më të fisëm, më të ndershëm, më të pastër sesa deputetët dhe ministrat.(e vetmja e vërtetë në fakt)
Njerëzit më të qeshur, më të bukur. Ata që flasin me vete, ngarkuar nga hallet, më duken si Sokrati i antikitetit.
Sistemi qeverisës më duket si demokraci e mirëfilltë.
Raportimet për zhvatjen e djersës së shqiptarëve nuk i besoj.
Komunizmin e mendoj si e kaluar e largët.
Jeta më e lehtë.
Me tru të humbur, më përshkon një adrenalinë si ekstazë.
Veçse, duket se truri im ka një aftësi të çuditëshme rigjeneruese. Sapo ndihem optimal në mendim, më fashitet optimizmi i vështrimit të fakteve. Oh, çfarë zhgënjimi përjetoj.
Ziliqar bëhem, kur mendoj se shumë prej atyre, me të cilët shkëmbehem, kjo trufjetna, ju përsëritet vazhdimisht. . . ndoshta.
Problemi im, pse më ndodh aq rrallë.
Dua të jem trupërgjumur çdo çast.
Për ta shpeshtuar, pi çaj mali e dafine, por pa rezultat.
Ja për kaq shkruajta.
