Shqipëruar mjeshtërisht nga Artur Shemaj
Freski gruaje derdhur nëpër lule.
E përfytyroja stinën e errët
Të ankthit të shirave të natës
Prej ndryshimit të qiejve me re
Që të lehta shkisnin valë-valë
Dhe unë i vdekur isha
Një qytet me pamje gjysmëpezull
Më ishte streha e fundit
Ku për rreth më thërrisnin
Gra të ëmbla e të hajthme
Dhe nëna e përtërirë.
Rishtaz e rishtaz
Një dorë e kadifenjtë,
Duke zgjedhur trëndafilin më të bardhë,
Më mbështillte kryet
Jashtë ishte natë
Dhe yjet ndiqnin me saktësi udhën
Nëpër lakoret e arta të panjohura
Dhe sendet bëheshin bredharake
Duke më tërhequr në qoshet e fshehta,
Kopshteve të çelura,
për të më thënë kuptimin e jetës,
Po mua më dhimbte buzëqeshja e fundit
Me freski gruaje derdhur nëpër lule.
☆☆☆☆
Salvatore Quasimodo
Pothuaj…madrigal
Luledielli pëkulet kah perëndimit
Dhe dita bie në fundin e syve të saj,
Gjithçka u pëmbys nga kjo pamje vere,
U dëndësuan harqet e gjetheve dhe tymit të kantiereve.
Një rrjedhë e thatë e reve dhe kërcëllima e rrufeve-
Kjo është loja e fundit e qiellit.
Një ritual i kahmoçëm që pësëritet gjithmonë,
Rrufetë në degë të dëndura pemësh shndërrohen
E pasqyrohen në kanalet lundruese të Naviljes,
Po përherë dita është e jona
Dhe i yni është ky diell që shkon
Me fillin e rrezes së tij përmalluar.
S’ka më kujtime, jo,
S’dua ta ndërmend
Kujtesën e ringritur prej varreve .
E pafundme është jeta,
Çdo ditë eshte e jona,
Po njëra ,domosdo do ndalet përgjithmonë
Dhe ti me mua,
Kur të na duket vonë
Këtu mbi argjilin e kanaleve,
Me këmbët në shilarse si fëmijët.
Do shohim ujin
Me bisqet e para brenda,
Me gjelbërimin që pak nga pak errësohet,
Njeriun që në heshtje afrohet,
E s’fsheh thikën në duar,
Po mban një lule barbaroze.
Salvatore Quasimodo, (Çmimi Nobel në vitin 1959) u lind në Sicili në vitin 1901. Deri në vitin 1935 punoi si inxhinier, pastaj e braktisë këtë profesion dhe i përkushtohet ligjërimit të letërsisë italiane në Milano.
I përket grupit të poetëve të etiketuar si hermetik
Vdiq në Napoli në vitin 1968.
