Mal me pengje
Një ditë do të takohemi të dy,
ti e di stacionin e fundit kur jemi ndarë të dy.
Aty do më gjesh e dashur,
si dikur kur prisja trenin te vinte bashkë me ty.
Të shkruajta sonte përmes letërsisë sime të shpirtit,
për të më lexuar ashtu siç vetem ti di.
E di ?
Sot të takova me vetet e mia,
ti qeshje mes një trishtimi të mbarsur kohësh.
Qamë jo për veten tonë,
por për tabutë që nuk mundëm dot atëhere.
Ah tabuja,
ajo që cdo ditë na zë frymën e syve të shpirtit.
Zjarri i shpirtit të përvëlon ëndërrat e lëna peng,
ata ëndërra që krijuam në lulishtet tona të mëndjes.
Si sot dhe atëherë,
takova aromën tënde.
Ishte po njësoj,
më ngjizi,
deri në mbarsjen e një idili të pa përshkrueshëm.
Sikur Linda e Çehovit,
që flinte sytë,
për të çelur shpirtin e ëndërrave të saj.
Një ditë do të takohemi e dashur,
përsëri tek stacioni i fundit,
ku të dy lam një mal me pengje…
Mbrëmjeve të çala
Mbrëmje të çala,
Shpirtra që fluturojnë në gjokse të ndalura,
Për t’u ndalur në oaze të imagjinura,
Duke u mbarsur me mallin e djegur mangallësh.
E mbushur minutat bosh me mungesë.
Ka kohë që më shumë kam qeshur,
Me pamjen kothere që shoqeria na ofron,
Shalesexshiturat çdo ditë vënë kurorë,
Të ngratit ju thye vorba në dorë,
Bëjnë dasmë pa nuse, pa dasmor…
