Parlamenti i Shqipërisë ka marrë një vendim që do të mbetet njolla më e errët në historinë e tij: të nderojë Enver Hoxhën, diktatorin që vrau, burgosi dhe shkatërroi jetët e mijëra shqiptarëve.
Ky nuk është një akt formal. Është një dëshmi e qartë e dekadencës morale dhe politike të elitës shtetërore, që sot nderom hijen e një regjimi diktatorial, në vend që ta dënojë me neveri.
Ky vendim e shndërron Parlamentin nga institucioni më i lartë i sovranitetit popullor në teatër cinik të revizionizmit historik. Ai nuk nderon “historinë”, por krimin; nuk kujton “trashëgiminë”, por terrorizmin shtetëror që e mbajti peng këtë vend për 45 vjet.#
Në aktin parlamentar, Enver Hoxha përshkruhet si “udhëheqës i Partisë Komuniste dhe më pas i Partisë së Punës”, si “drejtues i Luftës Nacionalçlirimtare” dhe si “Hero i Popullit”.
Por kjo gjuhë, e kopjuar fjalë për fjalë nga tekstet e propagandës së dikurshme, është fyese e dhunuese @për historinë dhe për viktimat e tij.
Sepse ajo që mungon aty është e vetmja e vërtetë që ka rëndësi:
se pas luftës, Enver Hoxha e ktheu pushkën kundër shqiptarëve.
Se regjimi i tij vrau pa gjyq, burgosi elitat, internoi fëmijë e gra, ndaloi fenë, mbylli kufijtë dhe i futi njerëzit në frikë të përjetshme.
Kjo nuk është trashëgimi — është krim shtetëror me pasoja shkatërruese.
Nëse në dokumentet e një Parlamenti demokratik përdoren ende shprehje si “Hero i Punës Socialiste” apo “udhëheqës i lavdishëm”, atëherë diktatura nuk ka vdekur – thjesht ka ndërruar zyrat.
Ky nuk është kujtim historik, është rehabilitim i diktaturës.@
Tranzicioni ynë nuk dështoi për shkak të ekonomisë, por për shkak të mungesës së ndërgjegjes historike.
Nuk pati asnjë dënim për krimet e komunizmit, asnjë gjykim për xhelatët, asnjë ndjesë publike.
Tani, në vend që të kërkojmë drejtësi, po kërkojmë lavdi për diktatorin.
Kjo nuk është harresë – është pabesi ndaj viktimave dhe ndaj vetë lirisë.
Çfarë mesazhi u jep ky vendim brezave të rinj?
Se shtypja paguhet me tituj, se dhuna justifikohet nga “genocidi”, se diktatura mund të quhet “stabilitet”?
Ky është arsimim i ri politik mbi gënjeshtrën – më i rrezikshëm se censura e djeshme
Parlamenti që nderon diktatorin, nuk është më i popullit.
Ai është turpi i tij.
Nuk mund të ketë demokraci që i ngre përmendore tiranisë. Nuk mund të ketë shtet që ndërton të ardhmen mbi glorifikimin e frikës.
Në vend që të nderojë ata që u vranë për fjalën e lirë, ky Parlament po nderon atë që ua mbylli gojën.
Kjo është pika më e ulët e republikës shqiptare — kur kujtesa e krimit zëvendësohet me gjuhën e mashtrimit.
Ky vendim duhet të refuzohet publikisht.
Jo për të rishkruar historinë, por për ta mbrojtur atë nga ata që duan ta falsifikojnë.
Kush nderon diktatorin, fyen kombin.
Kush hesht përballë këtij turpi, bëhet bashkëfajtor me të.
Shqipëria nuk mund të jetë evropiane, për sa kohë që në zemrën e shtetit të saj ringjallet diktatura.
U.S. Embassy Tirana
Çfarë mendoni ju për këtë?
