Nga Astrit Lulushi
Edhe komunistët do të përdornin bankat si një mjet pushteti:
Rudolf Hilferding (një ithtar i leximit “ekonomik” të Karl Marksit) i dha Leninit teorinë se bankierët dhe bankat mund të ishin armiq të rrezikshëm, por janë gjithashtu një mjet i fuqishëm, ndoshta mjeti më i fuqishëm në fazat e hershme të një revolucioni Nëse dikush dëshiron të ndërtojë shpejt një bashkësi komuniste, siç bëri Lenini, duhet jo vetëm të nacionalizohet industria dhe toka, dhe të socializohet, të organizohet dhe të qeveriset shpërndarjen e mallrave; duhet të përdoren edhe bankat për të kapur kapitalin financiar Në kohën kur Lenini hipi në tren në Cyrih më 9 prill 1917, i nisur për në stacionin e Finlandës në Shën Petersburg për t’iu bashkuar përfundimisht Revolucionit, ai kishte përvetësuar prej kohësh mësimet e komunarëve. ‘A mund ta ruajnë bolshevikët pushtetin shtetëror?’ pyeti ai në titullin e broshurës së tij të famshme, të botuar në tetor 1917. “Po”, ishte përgjigjja, “duke përdorur bankat!”.
“Skeleti” i një shoqërie socialiste, në frazën e Leninit, përbëhet nga “mbajtja e kontabilitetit në mbarë vendin”. Me këtë ai nuk nënkupton thjesht regjistrimin pasiv të rezultateve financiare të transaksioneve, por ekzekutimin aktual të atyre transaksioneve, llojin e mbajtjes së kontabilitetit që bëjnë bankat kur i këmbejnë borxhet e tyre me ato të klientëve në librin e tyre dhe më pas i pastrojnë ato duke i vendosur njëra kundër tjetrës për një bankë më të madhe, më të mirë, më gjithëpërfshirëse, ‘Një bankë e vetme shtetërore, më e madhja nga të mëdhatë, me degë në çdo rreth rural, në çdo fabrikë’, e cila ‘do të përbëjë sa nëntë të dhjetat e aparatit socialist’ . Vizioni i Leninit për shtetin komunist ishte që kjo bankë e vetme të mbante një libër gjigant në të cilin ajo ekzekutonte çdo transaksion të vetëm, duke balancuar librin e përgjithshëm të vendit; në këtë mënyrë kjo kjo mbibankë do të mund të menaxhonte dhe të mbikëqyrte të gjithë ekonominë. Me ndihmën e kësaj banke të plotfuqishme, duke balancuar librin e saj të gjithëdijshëm e të gjithëfuqishëm, Lenini do të ishte në gjendje ta bënte ekonominë komuniste të funksiononte pa probleme, me efikasitet dhe, në të vërtetë, pa para. Do të ishte ëndrra e Marksit e realizuar, parajsa komuniste, e ndërtuar duke përdorur një mjet, sistemin bankar, gati nga kapitalizmi.
Por gjërat nuk funksionuan ashtu siç kishte planifikuar Lenini.
Smolny është një kompleks i madh në qendër të Shën Petersburgut. E ndërtuar në vitin 1805, ajo dikur kishte qenë një shkollë për vajzat e aristokracisë ruse. Më 1917, Smolny, me shtyllat e tij greke dhe sallën e madhe të pritjes, u bë selia e Bolshevikëve, shtëpia e Komitetit Revolucionar Bolshevik dhe Komitetit Ushtarak-Revolucionar. “Ishte,” shkroi Trotsky në Historinë e Revolucionit Rus (1930), “sikur Pallati i Dimrit dhe Smolny të kishin ndryshuar vendet.”
Në tetor, Smolny kishte një furi aktiviteti; ishte qendra nervore e revolucionit. Sovjetikët e armatosur hynë në qytet për të pushtuar ndërtesat kryesore qeveritare; brenda, udhëheqësit bolshevikë lëviznin nga një dhomë në tjetrën, duke organizuar revolucionin. Lenini mbërriti në Smolny në mbrëmjen e 24 tetorit 1917, i maskuar si punëtor, i veshur me një parukë, një fashë dhe grim. Momenti për marrjen e pushtetit kishte ardhur. ‘Nuk mund të ketë vonesa!’ i tha ai Komitetit Qendror Bolshevik. Më 25 tetor, Lenini iu drejtua shokëve të tij në sallën kryesore në Smolny: “Aparati i vjetër shtetëror do të shkatërrohet dhe një aparat i ri administrimi do të krijohet në formën e organizatave sovjetike”. Kishte punë për të bërë. Ishte koha për të kapur bankat — sepse bankat janë aparati shtetëror i nevojshëm për të sjellë socializmin. Rusia nuk ishte Franca. Dhe bolshevikët nuk ishin komunarë.
Historia thotë se menjëherë pasi mbërriti në Smolny, Lenini endej nëpër një korridor dhe hasi një burrë që flinte në një divan, me një etiketë të ngjitur në të: “Komisariati i Popullit i Financave”. Lenini e njohu formën e gjumit: një bolshevik polak, Vyacheslavi, nga një familje fisnike që kishte punuar për një kohë në Credit Lyonnais në Paris dhe të cilin partia e kishte vënë në krye të financave. Ai nuk ishte një njeri që admirohej – një diletant, poet, romancier dhe gjuhëtar brilant, ishte i njohur për të luajtur Chopin në një piano madhështore në Smolny, duke i mërzitur shumë shokët e tij bolshevik. Trocki më vonë shkroi për të: ‘Përshtypja që la tek unë mund të përshkruhej më së miri duke thënë se ai nuk lahej fare’. Por të paktën vishej si një bankier – kostume me tre pjesë, një kapele derbi, pince-nez – dhe Lenini ishte i etur për ta vënë atë në punë. Ishte Vyacheslavi ai që Lenini udhëzoi të merrte kontrollin e Bankës Shtetërore – bankën qendrore të Rusisë, më e madhja nga të mëdhatë, e ngarkuar me menaxhimin e parave dhe mbikëqyrjen e sistemit bankar të vendit. Të tjerë mund të ishin përgatitur për të sulmuar Pallatin e Dimrit; Vyacheslav ishte njeriu që u zgjodh për të kapur çelësat e aparatit shtetëror.
Banka e Shtetit ishte vetëm pak blloqe larg Smolny. Plani ishte i thjeshtë: Vyacheslav dhe roja e tij e armatosur do të vinin dhe do t’i kërkonin drejtorit të bankës të dorëzonte çelësat e institucionit, plus një milion rubla në para. Vyacheslav pastaj do të merrte çelësat dhe paratë dhe do t’ia dorëzonte Leninit dhe misioni i tij do të ishte i plotë; me sa duket ai mund të kthehej në divanin e tij dhe në Shopenin e tij. Problemi i vetëm ishte se kur Vyacheslav mbërriti, drejtori i bankës refuzoi të dorëzonte as çelësat, as paratë. Kështu që Vyacheslav e kërcënoi atë – në atë moment, drejtori dhe i gjithë stafi i tij menjëherë hynë në grevë. Kjo paraqiste një problem: asnjë bolshevik që respektonte veten nuk do të përdorte dhunë kundër një kolegu punëtor që ushtronte të drejtën e tij për grevë. Ishte një qëndrim klasik rus, krejtësisht absurd dhe megjithatë disi krejtësisht i zakonshëm, si diçka nga një histori e Gogolit: një grusht ushtarësh dhe marinarësh të armatosur bolshevikë që pushtuan selinë e Bankës së Shtetit, të paaftë për ta marrë atë sepse punonjësit ishin në grevë. Bllokim.
Pra, Vyacheslav i varfër duhej të kthehej në Smolny, ku organizoi që Komisariati i Financave të nxirrte një dekret që zëvendësonte drejtorin e bankës me një bolshevik mjaft më të bindur, i cili do të bënte pikërisht atë që i thuhej. Ky drejtor i sapoemëruar respektoi siç duhet, duke i mundësuar Vyacheslav-it t’i siguronte Leninit çelësat e sistemit bankar rus, plus një kamion me para. Dhe kështu marrja e Bankës së Shtetit më në fund përfundoi. Ishte, në mënyrën e tij, një episod krejtësisht tipik i revolucionit të 1917: pjesërisht tragjedi, pjesërisht farsë. Dhe 100 për qind katastrofik për të ardhmen e popullit rus. Revolucioni Bolshevik nuk ishte një pjesë plotësisht e orkestruar me muzikën e kompozuar tashmë. Ai ishte i ndërlikuar, si shumica e ngjarjeve të tjera, nga konfuzionet dhe keqkuptimet, nga përpjekjet njerëzore dhe dështimet, ku rezultati i befasoi fituesit po aq sa i mahniti të mundurin.
Lenini ishte ndoshta më pak i befasuar se të tjerët. Ai kishte shpenzuar dekada duke planifikuar dhe teorizuar revolucionin dhe tani kishte aparatin shtetëror që i nevojitej për të qenë në gjendje të ndryshonte mënyrën në të cilën Rusia prodhonte dhe konsumonte mallra: ai kishte bankën. Dhe shpejt filloi të zbatonte planin e tij. Pasi e shtetëzoi Bankën e Shtetit, udhëheqja bolshevike e quajti atë Banka Popullore; kjo Bankë Popullore mori më pas çdo institucion bankar dhe thuajse bankar në vend; Komisariati i Financës u shkri më pas me Bankën Popullore; dhe kështu sistemi bankar i vendit u bë shpejt Administrata Qendrore e Buxhetit dhe Kontabilitetit të Rusisë Sovjetike, mbajtësja e librit që regjistronte dhe fshinte të gjitha borxhet dhe pretendimet në ekonomi.
Plani i madh po funksiononte. Kishte vetëm një problem: realitetin.
