JANINË, MON AMOUR !
Ende e kam në mëndje momentin e 21 viteve më parë, kur bashkë me time shoqe u paraqitëm në repartin e radioterapisë të pavionit onkologjik në Spitalin Universitar të Janinës për të filluar trajtimin me rrezatim kundër kancerit të gjoksit pasi kishim mbaruar kimioterapinë (them, kishim mbaruar, sepse kimioterapinë e vuajnë të gjithë njerëzit rrotull të sëmurit) dhe aparatura e Tiranës ishte në gjëndje të mjeruar, ;
– Truri më ndodhej në një lloj konfuzioni ekstrem por të çuditshëm, i cili në vend se ta bllokonte veglën time më të fortë, e bënte atë të punonte me kapacitet të plotë duke e goditur papushim, e ku pika që më dhimbte më shumë ishin lekët që na nevojiteshin për periudhën dymujore që do qëndronim atje, hoteli, ushqimi dhe spitali të cilit nuk ia dija kostot, kisha kursyer pak lekë dhe nuk isha i sigurt nëse do mjaftonin, më vinte turp të kërkoja borxh ngaqë më dukej se do më thoshin – Po ti ku i harxhon lekët mor vlla, nuk je as qejfli i kumarit !, – i thashë gruas – Mos e vrit mëndjen, do na vijë zgjidhja, nëse na mbarohen do hidhem këtej të kërkoj !, – shokët e mirë m’u ndodhën pranë (dikush ka ikur nga kjo botë e dikush më ndodhet larg, sidoqoftë shpresoj t’i kem larë borxhet dhe i qetë t’i takoj të gjithë një ditë për t’i përqafuar) por ka qenë hera e parë që kam ndjerë se kur njeriut i duhen lekë për të mjekuar të afërmin e tij, mund të bëhet kollaj keqbërës, ama kur u ndodha para mjekëve të atjeshëm jam shastisur, më mbas nuk kam pasur asnjë kontakt as në distancë me ta, nuk i kam kërkuar as kur interneti e krijoi mundësinë e vendosjes së kontakteve, ngaqë më është dukur se nëse do u afrohesha për t’i falënderuar dhe pyetur për jetët e tyre, në jetën time do rishfaqej kanceri, kështu që jam mjaftuar t’i mbaj në mëndje e t’i rrëfej sa herë të mundem si modele të mirësisë njerëzore, të shpirtit të butë e të mbushur plot me dashuri, dhimbsuri dhe dëshirë për ta ndihmuar tjetrin, duke më bërë ashtu të ndjehem si në shtëpinë time megjithëse isha krejt i huaj, për më tepër një shqiptar (gjë kjo që paraprakisht më kishte ngarkuar me një lloj ndjenje jo të mirë ngaqë kisha krijuar opinionin e gabuar se ata kishin një lloj paragjykimi kolektiv ndaj nesh, e që ndonjëherë më kishte shtytur të paraqitesha jo si shqiptar, duke më bërë më mbas të tallesha me veten), them se njeriut vuajtja e sëmundjes i bën mirë, ngaqë e mëson të absorbojë dhimbjen pa u shkatërruar, e mëson si të durojë e të shpresojë, e tek e fundit e mëson edhe si të vlerësojë më mbas jetën duke dalluar gjërat vërtet me vlerë të saj, por askush dhe asnjëherë nuk do ia dalë dot t’i kalojë momentet e vështira pa dashurinë dhe shërbimet e të tjerëve, kështu që e vetmja gjë që më vjen ta them me shumë keqardhje mbi shërbimin tonë mjekësor, pa dashur të akuzoj askënd, është mungesa e njerëzillëkut që aty ulërin.
