Aurora Damini/ Unë vij nga Çamëria…

Isha ulur në kafe, me vështrimin larg ku shquhej një kodër e veshur me ullinj.
E bukur ishte, ashtu e zhytur në gjelbërimin e përhershëm. S’di pse kjo pamje më çoi larg, shumë larg, atje në viset e të parëve, vise magjike të cilat i kisha vizituar këtu e 15 vite të shkuara…
” S’të kam pyetur, më trego pak për viset e të parëve të tu, rrënjët e tua, vendin tënd të origjinës më shkëputi nga përfytyrimi miku im…
– Vendi im?!- I thashë. Ah, viset e të parëve të mi….Kam qenë atje…Hyra dhe në kullen dykatëshe ku pat lindur mami im…Përkëdhela oxhakun, parvazin e derës, muret e zhuritura për një zë njeriu…Dhe në atë shtëpi me çati rrëzuar, zeri im vajtues u shpërnda në qiell. Oh , Nu, ku je?!.
Unë vij nga një tokë e rrethuar nga valët e kaltra të detit dhe e “mbytur” në agrume e ullinj…Vij nga një tokë me histori dhe heronj mitik. Kjo tokë është e kripur më shumë nga lotët e bijve të saj, sesa nga ujrat e kristaltë që burojnë ngado. Toka e të parëve të mi, me tragjizmin e vet, të rrenqetë.
Tokë që ende vajton kthimin e bijve të saj.
Tokë e vaditur me lumenj gjaku. E vetmja tokë që na bën krenar. Tokë e bukur si ëndrra. S’ka nevojë besoj të të them emrin e saj…
Unë vij nga…Çamëria folëm njëzëri të dy…