Për gati pesë dekada në qytezen e Rrëshenit, populluar kryesisht me familjar të administratave politiko-shtetërore dhe kapterrësh, kanë qënë instaluar edhe tre simbole komuniste.
Busti Bardhokut të Bibes, ai i Ndrecës së Ndue Gjokës dhe një llamarinë groteske me katër gra me emra mirditas në trajtë monumenti i kompozuar.
Këta, simbolikisht ishin produkt propagandistik i këshilltarëve jugosllavikë e sovjetikë, të cilët e depërtuan Mirditën me terror e gjak e për më shumë se një dakadë mundën me instalu tiraninë bolshevike; Bardhoku përfaqësonte komisarin politik, Ndreca komisarin e “dritës” ndërsa monumenti i katër grave, masovikizmin populist.
Asnjëri prej tyre nuk i plotësonin kushtet me qënë simbole të komunizmit, aq dhe me qënë komunistë të thjeshtë. Ashtu si dhe sot, asnjë mirditas nuk i plotëson kushtet me qënë qoftë bolshevik apo globalo-liberticin, përfshirë dhe Linditën me gjithë nota.
Busti i komisarit politik siç e mbajnë mend brezat që i kanë parë, ka qënë i vendosur me shpinë nga Komiteti i 8 nëntorit bolshevik të xhevdet’patave dhe me fytyrë nga sheshi qendror.
Si bust nuk kishte asgjë të ekzagjëruar, ashtu siç nuk pati gjithë jetën e tij si person e personazh publik.
Po kështu Ndreca i “dritës,” edhe ky i pranueshëm si njeri pa “drita” dhe si vepër, por me veçantinë se busti i tij qe vendosur në hyrje të qytezës në periferi të asokohëshme dhe paradoksalisht me fytyrë nga “Mani i lal’Ndreut,” vendi ku gjakatarët komunistë masakruan, vranë e varën qindra mirditas pse s’po binin në dashuri me bolsho-rusët.
Përtej përkimeve qoftë me modestinë qoftë me propagandën, ajo që kërciste ishte monumenti i kompozuar i katër grave që propaganda i lexonte heroina me vështrimin nga haleja publike që përcëllonte me kundërmim krej qytetin.
Sigurisht heroina janë gratë mirditase, si nana, si gra dhe si vajza në kontekstin e mbijetesës historike, por gra komuniste apo heroina ideologjike, ishte e mbetet tallje e trashë.
Nuk besoj se ndonjë nga familjaret apo “stirpia” rrjedhese bashkë me të gjitha femrat e Mirdites, të ketë qënë krenar me atë paraqitje të grave prej teneqeje. Të shpermasuara deri në grotesk, me gjeste arrogante dhe me cica teper të dukshme për kanonet e gruas së atëhershme a mëvonshme.
Jo më kot njerëzit nën zë e nën gjuhë, i kishin bërë objekt romuzesh, qoftë ato prej teneqeje, qoftë “heroinat” e tjera të punës socialiste në vijimsinë e mëvonshme.
Partia jugosllavike punëve të socializmit në Shqipëri sot mbush vitin e 82-të pas themelimit dhe vazhdon me turp e krim të shtypë shqiptarët.
Me perjashtim të dhjetë viteve që ka bërë opozitë ajo vazhdon të kontrollojë, administrojë punët shtetit të shqiptarve nga izolimi në izolim, nga varferia në varferi.
Ndersa fajet për mos-prosperimin e Shqipërisë i kanë armiqtë e klasës dje dhe armiqtë politik sot.
Fatkeqësisht çakajt e jugosllavizmit dhe bolshevizmit kanë premisa për ta ushtruar akoma qizmen e tyre antikushtetuese e anti njerezore mbi kurrizin e shqiptarve. Jugosllaviku Rama, me banditin Balla dhe mercenarin Basha, kanë caktuar “brigadiere” parlamenti Lindita Nikollen, mirditase e cila qoftë me formimin artimetikor që ka, nuk mundet as ta lexojë dhe sidomos ta zbatojë Kushtetuten e Shqiperisë. Thjesht është një nënrenditje e bolshevizmit që vendos urdherat politikë mbi Kushtetuten e vendit.
Nëse gratë groteske të llamarines i vendosen boleshviket në bashin e Mirdites jashtë vullnetit të tyre dhe pas vdekjes, sot me rastin e 8 nentorit të partisë së Lindites, propozoj të vendoset busti i gjallë i Lindites e cila nuk shkelmon vetëm zakonet “prapanike” po dhe Kushtetutën e Shtetit shqiptar
