Këtu vjen një shtesë e shkëlqyeshme për letrat më të shkëlqyera të historisë të këshillave atërore nga askush tjetër përveç Albert Ajnshtajnit (14 mars 1879–18 prill 1955) – fizikan i shkëlqyer, përkrahësi i paqes, debatues i shkencës dhe spiritualitetit, kampion i mirësisë —i cili nuk ishte më i çuditshëm për dhënien e fuqizimit epistolar për mendjet e reja.
Në vitin 1915, në moshën tridhjetë e gjashtë vjeç, Ajnshtajni jetonte në Berlinin e lagësht, ndërsa gruaja e tij e larguar, Mileva, dhe dy djemtë e tyre, Hans Albert Einstein dhe Eduard “Tete” Einstein, jetonin në Vjenë relativisht të sigurt.
Më 4 nëntor të atij viti, sapo kishte përfunduar kryeveprën me dy faqe që do ta katapultonte atë në famë ndërkombëtare dhe lavdinë historike, teorinë e tij të relativitetit të përgjithshëm, Ajnshtajni i dërgoi 11-vjeçarit Hans Albert letrën e mëposhtme, që gjendet në Posterity: Letra të Amerikanëve të Mëdhenj për Fëmijët e tyre (biblioteka publike) — e njëjta antologji e mrekullueshme që na dha disa nga këshillat më të mëdha të nënës në histori, urtësinë e Benjamin Rushit për udhëtimin dhe jetën dhe këshillën e Sherwood Anderson për jetën krijuese.
Ajnshtajni, i cili është krenar për arritjet e tij intelektuale, flet për ritmet e përthithjes krijuese si lëndë djegëse për motorin e brendshëm të të mësuarit:
“I dashur Albert,
Dje mora letrën tuaj të ëmbël dhe u kënaqa shumë me të. Kisha frikë se nuk do të më shkruanit më fare.
Më thatë kur isha në Cyrih, se është e vështirë për ty kur vij në Cyrih. Prandaj, mendoj se është më mirë nëse mblidhemi në një vend tjetër, ku askush nuk do të ndërhyjë në rehatinë tonë. Në çdo rast do të bëj thirrje që çdo vit të kalojmë një muaj të tërë bashkë, në mënyrë që të shihni se keni një baba që ju do dhe që ju do shumë. Mund të mësosh edhe shumë gjëra të mira dhe të bukura nga unë, diçka që një tjetër nuk mund të të ofrojë aq lehtë. Ajo që kam arritur me një punë kaq të vështirë nuk do të jetë vetëm për të huajt, por veçanërisht për djemtë e mi. Këto dite kam perfunduar një nga veprat më të bukura të jetës time, kur të jesh më i madh do të tregoj për të. Jam shumë i kënaqur që gjen gëzim me pianon. Kjo dhe zdrukthtaria janë për mendimin tim për moshën tënde punët më të mira, më të mira edhe se shkolla. Sepse këto janë gjëra që i përshtaten shumë një të riu si ju. Kryesisht luani në piano gjërat që ju pëlqejnë, edhe nëse mësuesi nuk i cakton ato. Kjo është mënyra për të mësuar më së shumti, që kur bën diçka me një kënaqësi aq të madhe sa nuk e vëren se koha kalon. Ndonjëherë jam aq i mbështjellë në punën time saqë harroj vaktin e mesditës. . . . Takohu me Teten dhe puthe, nga babai juaj Përshëndetje për mamin.
Nga Nobel Prize