-Një moment privat i arshivuar prej dekadash, që mbase edhe dikujt i kujton diçka…
Kur futa në xhep këto 4 bileta fluturimi drejt Amerikës, në Hotel Rogner, u drodha.
Po ikja dhe nuk e dija se ku do përfundoja.
Ishte e dhimbëshme. Përjetova një shkëputje shkëmbore nga brenda, por nuk kishte “rrugë tjetër”.
Ikjen e kisha vendosur qysh në “tmerrin 97-të”.
Fatos Ahmataj, diku pranë Radio-Tiranës do më thoshte: “Ik Çeto…Ik”.
Edhe prindërit më thanë: “Ik, për vete dhe fëmijët.
Shqipëria është e fundit”.
I ruajta këto bileta njëdrejtimshe si relike dhe dëshmi në familjen time.
Erdha në Amerikë në “Ditën e Frikës” siç kam qejf ta quaj hallouinin.
Nuk e kisha idenë se ç’ishte kjo festë, veçse u befasova kur në Aeroportin e Cincinatit, ndalesa jonë e parë në Amerikë, policët u dhanë karamele çunave të mi.
Ishte 31 Tetor 1999: isha ulur familjarisht nga Qielli në Amerikë.
Asgjë nuk më befasoi sepse për mua ishte “E treta e vërteta” në udhëtimin “përtej Atlantikut”.
Destinacioni ynë ishte Minneapolis, ku më priste amerikançe Maura Schwartz dhe Stan Nowkovski.
Isha ndër emigrantët e pakët që përfundoja në “shtëpi amerikane”. Qysh prej asaj dite u mbetem përherë mirënjohës pritësve të mi: Maura dhe Stan.
Ata janë “Xhamia” dhe “Kisha”, ku së paku një herë në vit, në Hallouinin e famshëm i Falenderoj, sikurse kujtoj edhe Ernest Gocajn që zyrtarisht sponsorizoi “Kartën e Gjelbër” të familjes sime.
23 vite në Amerikë më kanë “fromatuar” tërësisht në të gjitha planet dhe mbetet eksperienca më e çuditshme e jetës sime dhe nuk kam thënë kurrë “ç’mu desh që ika”, por përherë pohoj të kundërtën. Jo se Amerika është perfekte, porse ështe një shoqëri që “vlon” për një jetë më të mirë, edhe pse me plot probleme. Kjo shoqëri dhe ky sistem i shkon “për shtat” natyrës së njeriut, dhe mbase kjo është edhe arsyeja pse Amerika ende reziston edhe pse e rrezikuar.
Jeta bëhet kudo. Unë kam jetuar Aty, unë jetoj Këtu.
Jeta bëhët aty ku është Familja dhe Dashuria Jote që për mua janë në SIMBIOZË të plotë.
4 bileta avioni-njëdrejtimshe, shkruara me dorëshkrim, ngadalë ngadalë, marrin një vlerë muzeale dhe të emocionojnë.
Erdha në Amerikë në “Ditën e Frikës” të cilën sikur e solla nga Shqipëria në baulet mbushur me shpresë dhe optimizëm.
Erdha për të mbetur Këtu, ndërsa miqtë e mi më të mirë jetojnë ende në Tiranë dhe Mirësia e Njeriut, sikur më ndjell Aty…