Artur Shemaj
MËZI I FËMIJËNISË
Anës lumit hingëllinte,
Bëhej veri, bëhej revanë
Pranë portës oshëtinte
Mbi çatinë pa tavan.
Myshk i blertë nëpër gurë
Smerad në grykë pusi,
Nën lofatë shpupuriste
Harabeli puplat e pushit.
Hardhia supelëshuar
Sa dëgjoi këtë hingëllimë
Iu vërvit lisit në qafë
E pushtoi me mallëngjim.
Tej shelgjet kryevarur
Kaçurelat e rralluar,
Mbi një pellg gjysmëtharë
Si pasqyre e vagulluar
Edhe një tufë mbledhur mëllenjash,
Në korie zënë cërlojnë,
Në shkëmbinjtë e grilltë trishtilat
Mekë këngën e dëgjojnë.
Sokakut me gurë mali
Ku xixa bënin patkonjtë
Mbi sofat ku tirte gjyshja,
Macja lëmshit i ngulte thonjtë.
Rrap i vjetër buzë përroit
E pret mëzin lumarak,
Po pritja e theu gurin,
Te porta me qenin plak…
artur shemaj
Kastriot Fetahu/Sonatë e hënës së Tiranës
Një hënë vjeshtake
doli pas malit,
si gunga e një gamiljeje të ulur.
Krateret dritëndezur si gojë kuçedrash
më përthithën
në zjarrin e vullkaneve të tokës.
Në netët pasardhëse
retë hënore zbritur deri poshtë.
Kumtet e tyre do të sjellin ty
mes lotësh, strukur në pikat e rënda të shiut.
Deti qesëndis
me një valë lozonjare;
si një valë e thyer
më ngjitesh me dëshirë trupit,
në imagjinatën e ndezur prush.
Hëna do të iki përsëri
ndërsa ti, do të fshihesh
sërish në gjethet
e gështenjës së vjetër,
në pikat e shiut mbetur
nga retë e ulura,
të një stine të lagësht.
Tiranë 11/08/2022
Pajtim Xhelo
Trokitën vonëmbrëmjes
Trokitën në portën e një vejushe,
Vonëmbrëmjes kur jashtë ish rrebesh,
E hapi me zemrën e një drenushe,
Dhe doli të shihte, të mbante vesh.
Një lypës në kapuç fytyrën fshehur,
Gjer në palcë e kishte lagur shiu,
Dridhej si purtekë, dukej i dehur,
Dhe fjalët belbët i thosh derëziu.
Bukë nuk desh, veç te porta të flinte,
Të mbrohej nga kjo natë me stuhi,
Vejush’ e mjerë, ç’të bënte nuk dinte,
Ta ndiqte, t’i ofronte bujari?
Grua. Vetëm. Në një natë si kjo,
Mos qe hajdut, vrasës, kriminel?
E ngrirë, në prag po rrinte ajo,
E ndrydhte frika , dyshimi rebel.
Pa zot . Qeni që dje larguar qe,
Ndjeu dhëmbje dhe një shtrëngim në gji,
Sa vështir’ e kish vejusha e re,
Pa burrin, pa një djalë në shtëpi.
Burri në luftë prej vitesh pat ikur,
Një ditë erdh lajmi që ishte vrarë,
Kish mbetur qyqe, dritë në të fikur,
Qe tretur lotësh, mëkot duke qarë.
Iku dhe s’i la as vajzë, as djalë,
Vejushë pa fat, mbet shumë e re,
I ndjente vitet si iknin ngadalë,
Veç tjetër burrë s’pat për të mbi dhe.
Një i huaj që po priste te pragu,
Rropatur rrugësh qëkur, kushedi,
Ta linte ashtu gjer të vinte agu,
Në natën e akullt këtë njeri?
” Nuk mund – i tha dikur zemërlënduar,
-Të jap një rrobë të mbrohesh nga shiu,
Prej vitesh kjo shtëpi nuk ka pranuar,
Tjetër burrë kur vdiq im Zot, i ziu.
Mbyll portën vejusha dhe brenda hyri,
T’i sillte një robë lypsit të mjerë,
Ndjen hapa, kthehet, kur ç’t’i shohë syri,
Burrin e saj..E njohu menjëherë.
U hodh në krahë thëllëza e truar,
Dhe lotët vesoi si një agim,
Pa shkriu dhe malli i dëshpëruar,
U ngritën flakët si ëndërr në zgjim.
Pajtim Xhelo, 25 gusht