Sipas sërës, vizitën në Monako e nisëm nga Pallati I Princit.
Gurin e parë në themelet e kështjelles e hodhi një zengjin nga Genova.
Pak fusha kishte Italia, që ky zotni zgjodhi këtë shkëmb të thepisur?
Tingëllon si ironi, por “sebep” u bë shërri mes partive.
-Pse bëhesh sherr mes partive në shekullin e 12, si mes PD-së dhe PS-së në shekullin e 21?- Pyeti Ezmerka.
Nisa të “gërmoj” historinë.
Në shekullin e 12, në Genova jetonte një familje e pasur.
I zoti I shtëpisë quhej Ranier Gilmari.
Pasuria I kishte dhënë pushtet.
Aftësia e kishte bërë edhe diplomat.
Disa amabasdorë ishin nga kjo familje.
Në atë kohë Genova dhe bregu I detit deri në Monako, ishte nën kujdesin e Papës.
Në mes të shekullit, Perandori Gjerman Frederik Barbaroza “rrembeu” qytetin dhe krahinat.
Pikërisht në këtë mot lindën dy parti.
Njera për Papën.
Tjetra për Perandorin.
Personazhi ynë zgjodhi partinë e Papës.
Në vitin 1295 partia e Perandorit fitoi shumicën.
Mori pushtetin.
Partia e Papës doli në opozit.
Këtu nisi sherri.
Pa hyrë në hollësi, një sherr alla Berishë-Rama.
Në Genova u spastrua administrate.
U zëvendësuan ambasadorët.
Ranier Gilmari, mblodhi kuç e maç, braktisi Genovën dhe u vendos në karahinën malore të Monakos.
Disa vite jetoi si emigrant.
Pa shtëpi e katandi.
Pastaj ndërtoi kështjellën. Me dy synime.
Të mbrohej nga armiqtë e partisë.
Të jetonte si princ…
Historia më kujtoi Noda Bulkën.
Ai shkruante:” Çdo e mirë e ka një të keqe. Vdiq vjerra-gjëja e mirë. Duhen shpenzimet për varrim- gjëja e keqe.”
Për rastin e Monakos.
Sherri mes partieve përzuri Ranierin nga Italia-gjëja e keqe.
U krijua Monako, një perlë në Mesdhe- gjëja e mirë.
