NJË KEQKUPTIM ME VERËN
Ka pak kohë që stinë e verës
Më kthen shpinën, nuk më flet.
Buzët rrudh me afsh të erës
Dhe merr rrugën për në det.
Udhëton mbi shpinë të dritës,
Nga një horizont tek tjetri,
Që të gjithë tepër mahnitës
Ngjyra zemre të çdo spektri.
Shkumën e dallgëve ndez,
Me një rreze nga agimi,
Etjet hyjnore plotë vesë,
Shuan muzgjesh perëndimi.
Pastaj veç hënës në qiell,
Asgjë tjetër s’udhëton,
Fshehtash nëpër flokë më mbjell,
Të bardhën që tepëron.
Një pamje që rrjedh paprerë,
Mes aromash të çdo ngjyre,
Për dy sytë e ballit, verë
Falmë, në një farë mënyre…
Nën një hije, zemërthyer
Rri e pyes ku kam gabuar.
Mbase ndjehesh pak e fyer
Që më sheh të vjeshtëruar.
Sidoqoftë ty verë të ndiej
Si një dhimbje dashurie,
Por nuk ngjitem dot në qiej
Që të zbres me zjarr rinie…
☆ ☆ ☆
KAMBANAT E NGJYRAVE
Dielli po rrjedh mbi kurorat e pemëve,
Gjithë ngjyrat jetojnë çaste xhelozie.
Shirat e pranverës u mykën rrugëve,
Deti dhe lumi kanë ngjyra freskie.
Ajri spërkatet me aroma parreshtur,
Në detin e etjes derdhet çdo hije,
Këndojnë burimet për lumin e heshtur,
E gjelbërta shtohet si kurreshje fëmije.
Të kuqen e gjakut e vodhën qershitë,
E blerta e frymëmarrjes veson tek gjethet.
Me ylberë shikimesh mbushen mushkëritë,
Për ngjyrën e qumshtit livadhi po qethet.
Për ngjyrën e grurit korriku djeg retë,
Me zjarre rrufesh sa herë ato shfaqen,
Gushti drejt veriut hedh sytë e pret,
Sigurisht nuk pret të shoh manushaqen.
Lulet shndërrohen në kambana drite
Që bien për të pritur stinën e magjisë.
Ngjyra të reja frutash i shtohen çdo dite
Derisa të piqet dhe rrush’ i hardhisë…
