Kur isha në klasë të parë, mësuesi im, Durim Kodhima , arsyetonte se un mësoja mirë nga që isha “kalajot (banorët përreth kalasë ) .
“Ne jemi kalajot ” – më thoshte – se ashtu ishte edhe ai, nga Kalaja .
Sigurisht që kjo nuk ishte e vërtetë pasi ka plot kalajot “kokërr kandari “, por të qenit “kalajot “më jepte vetvetiu një lloj krenarie që vinte sigurisht nga kalaja si simbol i historisë dhe qëndresës, dëshmi e ekzistencës historike tonën në këto troje.
Kalaja është identitet jo vetëm kombëtar.
Kalaja është çertifikatë fisnikërie.
Është frymëzim, jo vetëm patriotik.
Kalaja është sakrificë, vetëmohim e përkushtim për lirinë, dëshmi e punës dhe luftës së jashtëzakonshme të paraardhësve tanë, që ndërtuan e luftuan në të, një pjesë e të cilëve e lanë edhe me gjakun e tyre .
Kalaja është rrënja, lidhja më e fortë e brezave me atdheun, tokën tonë, me njëri-tjetrin dhe me ADN-në, gjakun e origjinën tonë .
Kalaja është dije, art e kulturë, për mjeshtërinë me të cilën është ndërtuar dhe dëshmon qytetërimin tonë historik.
Kalaja jemi ne, me të shkuarën, të tashmen dhe të ardhmen tonë, është ajo gjë e vetme, e madhe e fisnike, që na bashkon përtej ndarjeve meskine të qenieve njerëzore.
Kalaja është shumë më shumë se një ndërtesë prej guri, ajo është një fotrifikatë së pari në zemrat e mendjet tona, një paketë në jetën tonë, është arsyeja pse jemi këtu, motivi që të ngrihemi në këmbë kur rrëzohemi,
kujtesa kur harrojmë kush jemi e nga vijmë, themeli mbi të cilën ndërtojmë të tashmen dhe busulla e orientimit për të ardhmen.
Prandaj ndjehem mirë, jo vetëm fëmijë, por gjithë jetën, kur më identifikojnë me të, të thonë e i thua vetes “kalajot” !