Nga William Blake
Sekreti i dashurisë
Kurrë mos tento të tregosh dashurinë
Dashurinë që kurrë s’mund të tregohet
Sepse edhe era e butë lëviz
Qetësisht, e padukshme, prore.
I tregova gjithçka për dashurinë,
Ia hapa asaj të gjithë zemrën
E trembur, e ftohtë, me të kobshmen frikë
Ah ajo iku dhe më la vetëm.
Shpejt pasi u nda prej meje
Një udhëtar ia behu aty
Dhe pa u dukur pa u ndjerë
E mori atë sa hap e mbyll sytë.
Nga Robert FROST
Murlani dhe Lulja në Dritare
Të dashuruar, harrojeni dashurinë,
radhituni në dashurinë e këtyre
Ajo një lule dritareje
dhe ai një murlan dimri.
Kur velloja e dritares së ngrirë
shkrihet dhe bie në mesditë
dhe zogu i verdhë i kafazit
vërtitet mbi të në sintoni.
Ai i lë shenjë në xham
s’mund ta ndihmojë veç të lërë gjurmë
dhe vetëm t’i parakalojë asaj
për t’u kthyer prapë në muzg.
Ai ishte një erë dimri
i lidhur me akull dhe borë,
barërat e thara dhe zogjtë e paçiftuar
dhe pak nga dashuria mund të njohë.
Por ai psherëtin mbi parvaz
dhe i jep një të tundur xhamit,
si dëshmitari i vetëm aty
që e kalon natën syhapur
Mbase ai triumfoi përgjysmë
ta bindte atë për ngarendjen
larg nga pasqyra flakëruese
dhe drita e stufës së ndezur.
Por lulja u mbështet mënjanë,
mendoi më mirë të mos flasë,
mëngjesi e gjeti murlanin
njëqind milje të ikur larg.
Linda Hogan, SHBA
Dy
Pesha e një burri mbi një grua
është si të biesh në një lumë pa u mbytur.
Përsipër, bota është duke u djegur dhe luftuar.
Botë të humbura bashkohen me botë të tjera.
Por poshtë këtu nën cipën e ujit,
është shtrati i lumit, rëra,
çdo gjë është duke pluskuar, duke u përkundur.
Uji shkërmoqet në duart tona, ne shkërmoqemi në të.
Kur një grua dhe një burrë dalin nga uji
ata qëndrojnë në kufirin bazë të ndryshimit.
Të pasqyruar në syprinën e ujit,
ata janë argjilë e pjekur, ujë i avulluar në ajër.
Ata janë aty ku uji ikën nga toka
dhe kthehet prapë në detin e madh.
Një burrë e një grua janë si lumenjtë,
që derdhen në detin e madh
më të madh sesa prurja e të gjitha rrjedhave të tij.
