Koha…!
Pritja u lodh së prituri,…iku!
Iku e trishtuar, ngadalë,
Iku të shkonte larg, diku…
Me shpresën mos i thoshin,….ndal!
Me buzëqeshje të vrarë,
Me kokën pas, gjithmon,
Duke hequr këmbët zvarrë,
Pritja në ethe ndjenjash lëngon.
Koha me minutat buzēqeshi,
Buzëqeshi… se bëri siç deshi!
Pa titull…
Sot vargu s’po e gjen rendin,
E fjalët lëmsh më janë bër në fyt,
Mbi fletë paketa e çakmaku rrinë
Dhe lot rrjedhin nga sytë.
Ku humbi muza dhe fjalët i mori,
Me ç’erë detesh i nisi tej,
Dhimbshëm rreh zemra te kraharori,
Një fjalë a një varg të gjej.
Mbi fletë të bardhë dergjet paketa,
Çakmaku zu të dremisë,
Nis udhën mendja, udhëve të shkreta,
Si endacake e lodhur fjalët gremisë.
I gremisë si gurët në rrukullimë,
Që vendi- vendit nuk i zë,
E thyen fortë qelqen rutinë,
Nis një fjalē… një shkronjë… asgjë…
Ç’paskam sot, – dreqi e mori!
Që mendja fle dhe unë pas saj,
Dhimbshëm rreh zemra te kraharori,
Dhimbshëm nis syri të qaj.
Mall….
Në të marrtë malli për mua,
Pyete zemrën dhe të rrëfen,
S’është e lehtë të thuash, të dua,
Kur mashtron dhe kur gënjen.
Në më marrtë malli për ty,
Sytë ti fsheh, i zënë në faj,
I fundit lot që ndrin në sy,
S’di si s’bie, si e mbaj!
Lehtë në qerpik pushtuar,
Si një diamant, një thesar,
Kush me ty është dashuruar,
Është lënduar dhe është vrarë.
Në të marrtë malli për mua,
A në më marrtë malli për ty,
S’dua të më thuash, të dua,
Veç njëherë më shih në sy.
Kur dashuron poeti
E mer hënën dhe e çon në prehër,
Ylberin për flokët e bënë krehër,
Diellin e zjarrtë në duar e mer,
E shuan me puthje si kurrë ndonjëherë.
Pa not, me vargje detin e çan,
Me poezi, në dy pjesë malin e ndan,
Fushën me lule e qëndis anembanë,
Lumin e zvogëlon e bënë gjerdan.
Eh! Ç’behet kur dashuron poeti,
Pa re ngelet qelli, pa ujë deti,
Notë muzikore bëhet termeti,
Shuhet vullkani, pa zjarr mbeti.
Dhe askush nuk ja diti dashurinë,
Veç vargjet në zemër i rrinë,
Dhe ashtu e kaloi rininë,
I dashuruar, por pa dashurinë.
