Një këngë pa refren
Ia nisa me vargje fjalëve që kam në zemër,
si frymëzim i gjithçkaje që lindi mes nesh.
Se kur të njoha, o mrekulli e bukur emër,
edhe toka me rrobat që kishe, u vesh!
Të thashë që je poezi, e poezi për ty krijova.
Me apo pa rima, por me nota të larta dëshirimi.
E brenda zemrës kala me ty ndërtova.
O diell i mahnitshëm, o magji perëndimi!
Kur flet ngjan me një gurgullimë uji në përrua.
Me erë përkëdhelëse fushave, maleve t’larta.
Ti je xhelozi e verdhë, si koha kur piqet një ftua
Por mua më dukesh si perla t’kristalta.
S’di në je saksi lulesh, a lëndinë me zambak t’bardhë,
në je Perëndi që prej qiellit të ka zbritur Zoti vet.
Mund të jesh edhe e shenjtë me kryq në ballë.
Diell, hënë a qiell…Çfarë je në të vërtetë?!
Në sytë e tu të bukur shoh një botë plot qetësi.
Se ç’kod kanë, të lutem m’a thuaj!
Në t’vërtetë je vajzë a Perëndi,
ti luleplotë që aromatizon një kopësht t’huaj?!
Ti më je këngë që veç refreni duhet: “Si magji”
Se bukuria e rrallë s’të përshkruhet në vargje!
O këngë dallëndyshesh që me ty s’ka vetmi,
o mollë joshëse, që ngjan me të tuat faqe!
Në vargje këngësh, s’gjej fjalët për ti shprehur,
ndaj dhe refreni s’del përveçse “Je Magji”
Ti je natyrisht një tempull reve ngrehur,
xhami a kishë që unë falem me aq dashuri
Ti më je tekst muzike, që luan veç Vivaldi.
Miksim mes erës kur përkëdhel lulet më je!
Me bukurinë tënde ndërtohen kështjella arti,
si zanë mali me hyjeshinë që ke.
Ah! Gërrvish në ikje qiellin që ulërin fuqishëm.
Hënën gjuaj drejt teje, si emërtim hyjnor.
Arratisu duke menduar që yllzon magjishëm!
Le të mbetet kujtimi i malltë, pa unaza e pa kurorë…
Femrave që kam njohur!
Qëkur mora njohurit e jetës
vrapova pas jush, si një fëmijë kur i ikën topi,
po ju nuk ishit e rrumbullakët si një mollë, ishit lule!
ishit:
Gjithmonë një lindje dielli,
një zheg që djeg sigurisht,
një perëndim dielli,
një hënë me yje,
një hënë pa yje.
një flutur mes barit,
një sorkadhe mes pyllit,
një tingull vivaldi sa herë flisnit!
si një xixëllonjë që dritëson netëve,
Ishit shpesh një mjelmë e vetmuar,
shpesh edhe një rosë e bukur me zogjt e saj.
nganjëherë një përrua që gurgullonte mes gojës tuaj,
një liqen i paqtë,
një lëndinë tulipanësh,
një qiell plotë piskama rrufeshë.
Vrapoja pas jush për t’ju parë nga afër,
më qartësisht,
më thellësisht!
për t’ju njohur.
po zanat e malit nuk njihen.
E si mund të njihen femrat?!
Qëkur ju kam dashuruar,
me forcë shpirti ju kam admiruar
(Fatmirësisht kam dashuruar shumë, adhuruar vetëm një),
Zbuloja nga një botë mahnitëse!
Sa herë qeshnit, dielli shpërthente si një gonxhe trendafili,
si një pantera në kohën e pranverës,
si një zambak në bjeshkët e Korabit,
e deri te “silene tomentoza”,
Ju ishit një lule si “Garcinia macrophylla”,
e gjitha… një amazonë.
E gjitha…një botë brenda kësaj bote që mundohem t’ju shijoj mes orkestrës së buzëqeshjeve si smeralde!
Femra;
Sa paqe,
Sa trazim,
Po unë u’a them:
Jeni qetësi dhe botë për shpirtin tim!
Ju e dini,
të gjitha që jeni dhe nuk jeni pranë meje;
I jepni botë-botës!
Nuk kam nevojë më t’ju njoh,
sa herë ju qeshni botën e zbukuroni,
qielli merr ngjyrën e fytyrës së femrës,
bari teksa luan piano në vallëzimin e erës,
është e gjitha e folura juaj!
Se…
Ju jeni qenia më e çmuar në këtë botë,
që vetëm Perëndia ka forcën për t’ju ndërtuar në jetë,
që lulëzoni me mahnitje!
