Në fillim të prillit të vitit 1999 kam shërbyer si mjek vullnetar në një nga kampet e kosovarëve të përzënë me dhunë nga shtëpitë, nga trojet e tyre.
Secili prej jush edhe pa qenë mjek e përfytyron gjëndje të tillë. Fëmijë e pleq të sëmurë, por mbi të gjitha, të traumatizuar e në makthin e asaj që kishin përjetuar.
Në një nga ditët, tekso po vizitoja disa fëmijë me ethe, më kërkojnë ndihmë për një çift në moshë të mesme. Ishin rreth të 50-ve, nga Prishtina, rrinin të mbërthyer pas njëri-tjetrit dhe nuk pranonin as ujë, as ushqim, madje as nuk pranonin të flisnin. E lexova tmerrin në syrin e tyre, në shpirtin e tyre. Digjeshin zjarr dhe zemrën që përpëlitej e ndjeja sikur ta kisha në dorë.
Megjithë këmbënguljen time për t’i ndihmuar, nuk pata sukses.
Dikush që i njihte më tërheq mënjanë e më thotë: – Shoku, vëlla, doktori, kemi 5 ditë që po merremi me ta, por s’po mundim.
Hodha sytë nga bashkëbiseduesi, si një pyetje a si një ndihmë.
Eh doktor, ç’ju ka ndodh këtyre të mjerëve, hasmit mos me i ra në pjesë.
Ngrita supet dhe heshta.
Ju ka ndodh shumë keq- vazhdoi ai- forcat paramilitare serbe, ju përdhunuan tre çikat në moshe 12, 13 e 15 vjeçare para syve të tyre e më pas, ju prenë fytin të trejave.
M’u zu fryma, u mbajta të mos rrëzohesha. Ika në shtëpi, pasi as nuk mund të punoja e as nuk arrita të flija pa ndihmuar veten dhe gjumin me një tabletë diazepami.
E gjitha m’u kujtua, teksa sot, lexoja lajmin e ilustruar në foton bashkëlidhur shkrimit
Dr. Ilir Allkja/ Një ndodhi plot dhimbje !

Leave a comment Leave a comment